Pod wpływem czynników chemicznych tkanki twarde zęba ulegają erozji. W procesie tym nie biorą udziału bakterie. Zmiany mogą mieć charakter idiopatyczny (idiopathic erosions) lub są spowodowane czynnikami zewnętrznymi-niewłaściwą dietą (dietary erosions) lub wynikają  z charakteru wykonywanego zawodu (occupational erosions).

W efekcie erozji powstają uszkodzenia. Początkowo przypominają one wypolerowane dyski. Z czasem w miarę jak proces ten postępuje dochodzi do odsłaniania zębiny. Odsłonięta zębina to pierwszy krok do nadwrażliwości choć w niektórych przypadkach dochodzi do odkładania się wtórnej zębiny patalogicznych.

Przyczyny erozji mają różnoraki charakter. Problem ten występuje m.in. u pacjentów, u których dochodzi do zaburzeń jakościowych i ilościowych w obrębie śliny (niskie pH poniżej 4, 5, wzrost stężenia mucyny czy kwasu cytrynowego w stymulowanej ślinie).

Erozję dietetyczną powoduje nadmierne spożycie napojów gazowanych, potraw i napojów i soków kwasowych (sok cytrynowy, grapefruitowy, jabłkowy, pomarańczowy, ananasowy, śliwkowy, pomidorowy), owoców cytrusowych (zęby przednie), herbat owocowych, białego i czerwonego wina, kwaśnych lekarstw z żelazem, kwasem acetylosalicylowym, kwasem askrobinowym i roztworami HCl.  Kwasy powodujące ubytki erozyjne maja pH poniżej 4, 5 co powoduje rozpuszczanie zarówno hydroksy-, jak i fluoroapatytów. Te pochodzące z metabolizmu glukozy maja odczyn pH wyższy od 4, 5, a więc fluoroapatyty są dłużej chronione.

W przypadku erozji od pH istotniejsza okazuje się być miareczkowana kwasowość napoju (ilość dodanej zasady potrzebna do doprowadzenia roztworu do odczynu obojętnego). Na powstanie erozji ma wpływ nie tylko kwasowość, ale i inne składniki pokarmowe stąd mniej szkodliwa od częstego spożywania kwaśnych produktów jest jednorazowa konsumpcja. Szczególnie u osób z anoreksją, bulimia, cukrzycą, u których ślina ma niższą zdolność buforowania i remineralizacji.

Erozja szkliwa z przyczyn zawodowych dotyka na przykład kiperów wina (ubytki na powierzchni podniebiennej), a także osoby narażone na ekspozycję m.in. kwasu mrówkowego, chlorowodorowego, azotowego, pikrynowego, siarkowego, winowego czy opary dwutlenków siarki i azotowe.

Profilaktyka

Prócz unikania pokarmów o pH niższym od 4, 5 zaleca się spożywanie na koniec posiłku pokarmu obojętnego (na przykład żółty ser). Zęby można szczotkować miękkimi szczoteczkami bez substancji abrazyjnych i pieniących dopiero po zbuforowaniu kwasów przez ślinę (30-60 min). Pasty winny zawierać odpowiednią dawkę fluoru. Warto także stosować płukanki z fluorem lub mleko. Między posiłkami zaleca się żucie gum z dodatkiem substancji buforującej-fluor, ksylitol, wodorowęglan sodu, mocznik.

W Wielkiej Brytanii nawet dzieciom, prócz lakierowania, zaleca się pasty do zębów z 1350-1500 ppm fluoru, a tym z grupy szczególnego ryzyka 2800-5000 ppm. W Irlandii, gdzie fluoryzowana jest woda także zaleca się domową profilaktykę fluorową. Gdy dojdzie do nadwrażliwości należy stosować przeznaczone do tego celu gamy produktów typu Colgate® Sensitive Pro-Relief™.  Czytaj także: https://business-relations.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=810:natychmiastowa-ulga-albo-zwrot-pienidzy&catid=48:wizerunek&Itemid=79

Konieczne jest wyeliminowanie szkodliwych czynników oraz odbudowa utraconych tkanek zęba.