‘Anne Klein była jedną z wielkich sił sprawczych w modzie. Modzie w prawdziwie amerykańskim stylu’.
Rudi Gernreich
Anne Klein (ur. 3.08.1923 r.- zm. 19.03.1974 r.) urodziła się na Brooklynie w Nowym Jorku jako Hannah Golofski. Ukończyła Girl’s Commercial High Schol na Brooklynie, gdzie odkryto jej talent plastyczny. Już w wieku 15 lat przygotowywała w pełni profesjonalne szkice dla hurtowni odzieżowej. Po ukończeniu szkoły średniej odrzuciła stypendium z Traphagen School of Fashion Design i podjęła pracę w przemyśle odzieżowym. Wtedy to też zmieniła swe imię na Anne. Już po roku otrzymała poważną propozycję z Varden Petites, gdzie zaangażowała się w przeprojektowanie linii odzieżowej. Robiąc to przy okazji stworzyła nową gamę rozmiarów dla kobiet w kolekcjach ready-to-wear. Tak powstała kategoria wyrafinowanych strojów dla młodych kobiet nazwana później ‘Junior Miss’.
Jej niebywały talent sprawił, ze szybko znalazła się w centrum zainteresowania nowojorskiego świata mody. W 1948 r. poślubiła wielkiego producenta damskich strojów Bena Kleina. W tym samym roku Ben założył ‘Junior Sophisticates’. Swej żonie powierzył stanowisko głównego projektanta. Anne sama będąc nie nazbyt wysoką kobietą doskonale rozumiała frustracje kobiet drobnej postury. Przed innowacjami jakie wprowadziła, stroje dla takich kobiet miały więcej wspólnego z dziecięcą odzieżą niż strojami dla dorosłych. Klein zastąpiła guziczki, falbanki i zakładki projektami w eleganckim i bardziej wyrafinowanym stylu i smaku. Była też pierwszą amerykańską projektantką, która poszła w ślady Coco Channel i zaadaptowała dla kobiet męską garderobę: garnitury, marynarki, spodnie, koszule.
Już na początku lat 50-tych coraz więcej Amerykanek zaczęło robić kariery w biznesie. Jednocześnie wzrosła rola klasy średniej i coraz popularniejszy stawał się nieformalny styl ubierania się. Klein z łatwością dostosowała się do zmian zachodzących w życiu amerykańskiego społeczeństwa. To właśnie Klein rozpropagowała i upowszechniła ideę komponowania ze sobą takich części odzieży jak żakiety, bluzki, spódniczki i spodnie zaprojektowanych tak by pasowały do siebie. W tym okresie swej kariery Anne Klein wywierała ogromny wpływ nie tylko na amerykańskich, ale i europejskich projektantów mody.
Nadchodząca dekada wiele zmieniła nie tylko w jej życiu zawodowym, ale także prywatnym. Anne odeszła z ‘Junior Sophisticates’ i rozwiodła się z Benem. W 1963 r. poślubiła Matthew ‘Chip’ Rubinsteina i otworzyła własne studio projektowe, które dwa lata później zostało zarejestrowane jako ‘Anne Klein Studio’. Odniosła ogromny sukces. Specjalizowała się wówczas w przeprojektowywaniu linii odzieżowych będących w fazie spadku. Jej klientem był Charles Revson, który zapłacił jej niewyobrażalnie wysoką sześciocyfrową kwotę za modyfikację linii ‘Evan-Piccone’ i ‘Dynasty’. Sandy Smith i Günther Oppenheim, którzy posiadali licencję na płaszcze Pierre Cardin także korzystali z usług ‘Anne Klein Studio’. Jej projekty okazały się tak doskonałe, że zaproponowali oni Klein prowadzenie firmy zajmującej się produkcja odzieży sportowej. W 1968 r. powstała firma pod nazwą ‘Anne Klein and Company’, w której dyrektorem i w połowie właścicielem była Anne Klein. Już dwa lata później ubrania projektu Klein sprzedawane były w ponad 800 sklepach na terenie Stanów Zjednoczonych. W 1973 r. Takihyo Corporation of Japan przejęła połowę udziałów zarówno w ‘Anne Klein Studio’ jak i w ‘Anne Klein and Company’.
Prostota i elegancja projektów Klein oraz jej poczucie linii i proporcji sprawiły, że odniosła ona światowy sukces. Doceniano także jej estetyczną i funkcjonalną innowacyjność. Pod koniec lat 60-tych Klein opatentowała specjalny pasek do noszenia pod mini spódniczkami. Wkrótce potem zaprojektowała płaszcz przeciwdeszczowy dla kobiet tzw. inside-out, który miał wszystkie zamki i kieszenie po wewnętrznej stronie by nie mokły na deszczu. Zauważywszy, że dzieci mają problem z zapinaniem guzików Klein jako pierwsza zastosowała zatrzaski w ubrankach dla lalek. Projektowała także wnętrza samochodów i samolotów. Nieustannie pracowała. Nawet chora na nowotwór, podczas pobytu w szpitalu Mount Sinai w Nowym Jorku, sporządzała szkice jak ulepszyć szpitalne łóżko i pokój by lepiej służyło chorym. Była pionierką także w kwestii zastosowania i łączenia tkanin, na przykład flaneli i satyny oraz zastosowania koncepcji rodem z codziennych i nieformalnych strojów przy projektowaniu strojów wieczorowych.
W 1955 r. i w 1969 r. została nagrodzona Coty Fashion Award, a w dwa lata później została wybrana do Coty Fashion Hall of Fame. Była pierwszą projektantką mody, która dwukrotnie zdobyła Neiman Fashion Award for Leadership (w 1959 r. i ponownie w roku 1969). W 1973 r. była jedyną kobietą wśród pięciu amerykańskich projektantów zaproszonych do udziału w specjalnym pokazie wraz z pięcioma czołowymi francuskimi projektantami, z którego dochód przeznaczono na renowację pałacu w Wersalu. Nowojorskie Muzeum Sztuki wystawiło w 1993 r. kolekcje pokazane wówczas przez Amerykanów. Przez ponad 30 lat jej nazwisko było synonimem Amerykańskiego Stylu.
Anne Klein miała niebywałą intuicję do odkrywania talentów. Bill Blass, który potem założył własne studio zaczynał jako szkicownik u Anne Klein. Jej własna firma odniosła sukces dzięki grupie wspaniałych i utalentowanych młodych projektantów, w której znaleźli się m.in.: Donna Karan, Louis Dell’Olio i Maurice Antaya.
Donna Karan, która porzuciła New York’s Parsons School of Design by pracować dla Anne Klein po jej śmierci została mianowana dyrektorem ‘Anne Klein and Company’. Pełniła tę funkcję przez następnych 10 lat. Jak sama wspomina to pasja Anne Klein sprawiła, że postanowiła zostać kreatorką mody. Jej projekty cechowała zmysłowość, pełna życia praktyczność oraz dynamiczna równowaga pomiędzy formą a treścią. Karan traktuje bowiem ubrania jak płótno, na którym każdy z nas może namalować swą indywidualność. Dell’Olio, który wraz z sama Klein był głównym współprojektantem linii ‘Anne Kein’ po jej śmierci tworzył ją aż do roku 1993 r. W tym samym czasie Antaya został mianowany głównym projektantem nieco tańszej linii dla niższej grupy wiekowej ‘Ann Klein II’.
Po śmierci Anne Klein w 1974 r. jej kolekcja ‘Anne Klein Collection’ była nadal sprzedawana aż do roku 1996, kiedy to Takihyo Ltd. będąca już wówczas jedynym właścicielem obu firm założonych przez Klein zadecydowała o zaprzestaniu produkcji tej linii odzieżowej.
‘Moda to nie rewolucja, lecz ewolucja’, mawiała projektantka. W latach 70. sieć amerykańskich sklepów Saks Fifth Avenue po raz pierwszy w swej historii zdecydowała się na otwarcie butiku z odzieżą sportową. Był to projekty autorstwa Anne Klein. Założona przez nią firma do dziś, prócz linii ‘AK Anne Klein’ i ‘AK New York’, zajmuje się projektowaniem linii odzieży sportowej ‘AK Anne Klein Sport’. W roku 2008 linia ta została zaprezentowana podczas największego amerykańskiego festiwalu kina niezależnego ‘Sundance Film Festival’. Showroom Anne Klein w festiwalowym Centrum Mediów odwiedziły tłumy gości, w tym wiele współczesnych sław filmowych m. in. Emily Blunt, Maria Bello, Emily Mortimer, Jack Blacki, Method Man, William H. Macy.
Pokazy kolekcji marki Anne Klein uświetniły obchody 40-lecia Mody Amerykańskiej. ‘To nie ubrania zmienią świat, lecz kobiety, które je noszą’, twierdziła Anne Klein.
Maya Kowalczyk
Autorka ukończyła Uniwersytet Medyczny w Katowicach, podyplomowo zarządzanie i marketing na rynkach zagranicznych GWSH / Europäische Akademie für Führungskräfte Stuttgart, handel zagraniczny na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach, The American Academy Kaplan oraz studia magisterskie na kierunku zarządzanie, specjalność zarządzanie przedsiębiorstwem europejskim w Śląskiej Wyższej Szkole Zarządzania w Katowicach ( dyplomy z wyróżnieniami ).