Opisy filmów. Filmebeschreibungen.
Projekt …niemieckie niuanse…deutsche details jest organizowany przez Związki Mniejszości Niemieckiej w Polsce i ma na celu nie tylko ukazanie żywego iwieloaspektowego obrazu Niemiec, ale także pragnie rozbudzić zainteresowanie polskiego sąsiada. Równocześnie projekt umożliwia zapoznanie się z rozwojem państwa niemieckiego oraz z historiami niemieckimi. Ponadto pokazuje zaangażowanie związków mniejszości niemieckiej, jako reprezentantów niemieckiego języka oraz kultury w promocji Kina Niemieckiego oraz wymianę kulturalną w Polsce.
Organisiert von verschiedenen Organisationen und Verbänden der Deutschen Minderheit in Polen, zielt die Deutsche Kinowoche …niemieckie niuanse …deutsche details auf die Vermittlung eines facettenreichen und lebendigen Bildes von Deutschland und der heutigen deutschen Kultur. Sie bietet die Gelegenheit, sich mit Entwicklungen und Geschichten aus Deutschland auseinanderzusetzen und gleichzeitig zu entdecken, dass die Deutsche Minderheit als Träger der deutschen Sprache und Kultur auch jenseits großer Kinoleinwände zu einem Kulturaustausch einlädt.
Full Metal Village
2006, reżyseria: Cho Sung-hyung
Co roku w sierpniu na największy na świecie Festiwal Muzyki Metal do miejscowości Wacken w Szlezwik-Holsztyn przyjeżdża ok. 40.000 fanów tego rodzaju muzyki. W tym zabawnym filmie dokumentalnym Koreanka Sung Hyung Cho opisuje spokojną wioskę, w której raz w roku panuje stan wyjątkowy. Jest to z pewnością nieco inny film o relacjach mieszkańców z ich własnym otoczeniem. W dziwaczny, a jednocześnie niezwykle interesujący sposób przedstawione jest życie mieszkańców wsi.
Film wprowadza widza w życie mieszkańców Wacken. W ich codzienność i niecodzienność. Z jednej strony spotykamy rolników prowadzących gospodarstwa rolne, z drugiej miłośników tańca, muzyki, spotykających się regularnie podczas wieczornych spotkań, czy też grze w orkiestrze dętej. Ta wieś różni się znacznie od zwykłej niemieckiej wioski. Każdego roku 1800 dobrze usytuowanych mieszkańców wsi spotyka się z tysiącami fanów ciężkich brzmień. Tutaj chór kościelny natyka się na bluźniących headbanger’ow. Mimo tego, festiwal jest częścią życia mieszkańców tej wioski.
Reżyserka rysuje czuły portret północnoniemieckiej, z jednej strony naiwnej a z drugiej strony bardzo śmiesznej społeczności wiejskiej, za co przyznano jej renomowaną nagrodę Maxa Ophülsa.
Full Metal Village
2006, Regie: Cho Sung-hyung
Jedes Jahr im August reisen für das größte Metal- Festival der Welt, das Wacken Open Air, ca. 40.000 Musikfans aus aller Welt in das schleswig-holsteinische Dorf Wacken. In dem witzigen Dokumentarfilm porträtiert die Koreanerin Sung Hyung Cho ein verschlafenes Dorf, das einmal im Jahr in den Ausnahmezustand gerät.
Der etwas andere Heimatfilm beschreibt skurril und unterhaltsam das Leben der Dorfbewohner von Wacken. Der Film zeigt sie bei der alltäglichen Landwirtschaft, bei Freizeitbeschäftigungen wie Tanzkursen, Stammtischabenden, Blasmusikkapellen und lässt sie von ihrem Leben erzählen. Doch etwas ist anders als in einem gewöhnlichen deutschen Dorf. Jedes Jahr treffen die 1800 gutbürgerlichen Dorfbewohner auf Tausende von Festivalbesuchern. Hier stößt der Kirchenchor auf gotteslästernde Headbanger. Aber doch gehört das Festival zu dem Leben der Dorfbewohner. Die Regisseurin zeichnet in ihrem Dokumentarfilm ein liebevolles Porträt der norddeutschen, mal naiven, mal sehr witzigen Dorfgemeinschaft, wofür ihr unter anderem der renommierte Max-Ophüls-Preis verliehen wurde.
Część mnie
2008, reżyseria: Christoph Röhl
Jonas szesnastoletni nastolatek, nie ma problemów ani w szkole ani w domu. Żyje beztrosko, aż do momentu gdy pewnego dnia w drzwiach pojawia się Vicky- epizod z przeszłości, imprezowa znajomość. Dziewczyna wręcza mu list, który całkowicie zmienia jego życie: Jonas dowiaduje się z niego, że będzie ojcem.
Chłopak jest w szoku, unika Vicky i próbuje podważyć swoje ojcostwo. Dziewczynie jednak siłą swojego uporu i uroku osobistego udaje się namówić Jonasa na spotkanie z nowonarodzoną córeczką Klarą. Powoli chłopak zaczyna odkrywać w sobie nie tylko ojcowskie uczucia, ale również podziw dla Vicky, za jej dojrzałość i podejście do wczesnego macierzyństwa. Musi tylko podjąć decyzję: odpowiedzialność za własne dziecko, w miejsce młodzieńczej sielanki?
Christoph Röhl w swoim debiucie w subtelny, a jednocześnie humorystyczny sposób opowiada niezwykle czułą historię o dorosłości i wczesnym macierzyństwie.
Ein Teil von mir
2008, Regie: Christoph Röhl
Jonas ist 16 Jahre alt, in der Schule und zuhause hat er keine Probleme. Bis eines Tages Vicky, eine fast vergessene Partybekanntschaft, vor der Tür steht. Diese drückt ihm einen Brief in die Hand, der sein Leben ändert: er wird Vater.
Nach diesem Schock wehrt sich Jonas gegen seine Vaterschaft und versucht Vicky aus dem Weg zu gehen. Doch mit Charme und Hartnäckigkeit schafft es Vicky, dass Jonas doch auf seine neu geborene Tochter Klara trifft. Langsam und hin und her gerissen zwischen Ablehnung und Zuneigung entdeckt Jonas doch Gefühle für sein Kind. Er fängt an, Vicky dafür zu bewundern, wie erwachsen und vernünftig sie mit der frühen Mutterschaft umgeht. Nun muss er sich entscheiden: will er die Verantwortung für seine Tochter Klara übernehmen und damit seine bisherige Freiheit einschränken?
In seinem Langzeitdebüt erzählt Christoph Röhl mit feinem Humor eine einfühlsame Geschichte vom Erwachsenwerden und früher Elternschaft.
4 minuty
2006, reżyseria: Chris Kraus
Jedno miejsce i dwie kompletnie różne kobiety. Rozczarowana życiem emerytowana nauczycielka gry na pianinie i młoda więźniarka, oskarżona o morderstwo Dzieli je wszystko, łączy nauka gry na pianinie. Czy mogą pomóc sobie nawzajem?
Akcja rozgrywa się w więzieniu dla kobiet w jednej z niemieckich prowincji, gdzie 80- letnia Traude udziela lekcji gry na pianinie. Tam też kobiety spotykają się. Młodsza o 60 lat Jenny jeszcze przed zbrodnią uchodziła niezwykły talent muzyczny. Zderzają się ze sobą dwa światy – podczas gdy Traude opłakuje swoje niespełnione życie, dla tak młodej Jenny życie nie zdąrzyło się jeszcze dobrze zacząć, a tak naprawdę już się skończyło. Podczas lekcji dochodzi do wielu sporów, jednakże rodzi się również bliskość i zaufanie. Jenny daje namówić się do wzięcia udziału w konkursie muzycznym, jednak tak naprawdę pragnie właściwie już tylko spokoju. Reżyser Chris Kraus stworzył cudowny obraz: z pasją, energią i z wielką bliskością w stosunku do swoich postaci opowiada o tym niesamowitym spotkaniu „nieba” i „ziemi”, a przede wszystkim o niezwykłej sile muzyki.
Vier Minuten
2006, Regie: Chris Kraus
Zwei Frauen, die unterschiedlicher nicht sein könnten, begegnen sich an einem außergewöhnlichen Ort: Eine vom Leben enttäuschte Klavierlehrerin gibt einer inhaftierten Mörderin Unterricht. Können sie sich gegenseitig Halt geben?
Ein Frauengefängnis in der deutschen Provinz: Die 80-jährige Klavierlehrerin Traude gibt den dort Inhaftierten Unterricht. Dabei begegnet ihr die 60 Jahre jüngere Jenny, eine verurteilte Mörderin, die vor ihrer Tat als musikalisches Wunderkind galt. Welten prallen aufeinander – während Traude einem nicht gelebten Leben hinterhertrauert, war Jennys Leben zu heftig für die junge Frau. In den Unterrichtsstunden kommt es zu Auseinandersetzungen, es entstehen aber auch Vertrauen und Nähe. Jenny lässt sich überreden, an einem Musikwettbewerb teilzunehmen, dabei möchte sie doch nur, dass ihr Leben still steht. Der Regisseur Chris Kraus versammelte ein wunderbares Ensemble, um leidenschaftlich, kraftvoll und mit großer Nähe zu seinen Figuren von dieser außergewöhnlichen Begegnung und der ungeheuren Kraft der Musik zu erzählen.
Free Rainer – Twój telewizor kłamie
2007, reżyseria: Hans Weingartner
Opery mydlane, talk-shows i teleturnieje, jak np. „Zdobądź sobie dziecko!”- tego formatu programy, aroganckiego producenta telewizyjnego Rainera zapewniają wysoką oglądalność pewnej komercyjnej stacji telewizyjnej. Reżyser Hans Weingartner w satyrze o mediach „Free Rainer – Twój telewizor kłamie” poddaje krytyce zarządzanie i manipulowanie poziomem oglądalności przez telewizyjne stacje komercyjne.
Rainer odnosi sukcesy dzięki produkcji programów rozrywkowych o banalnej treści, jednakże w świecie telewizji jedynie kokaina pozwala mu przetrwać. Aż do czasu, kiedy to młoda kobieta imieniem Pegah umyślnie uderza w jego samochód, by pomścić śmierć swojego dziadka, który z powodu programu rozrywkowego odebrał sobie życie. Po wypadku Rainer dochodzi do wniosku, że programami własnego autorstwa doprowadził do ogłupienia społeczeństwa na masową skalę. Wraz z Pegah planują: zmienić poziom oglądalności przy pomocy zmanipulowanych przyrządów pomiarowych i tym samym zawyżyć oglądalność ambitnych audycji telewizyjnych. Obok wątku buntu przeciwko programom rozrywkowym telewizyjnych stacji komercyjnych rozwija się wątek miłosny między Rainerem i Pegah.
Free Rainer – Dein Fernseher lügt
2007, Regie: Hans Weingartner
Seifenopern, Talkshows und Spielshows wie „ Hol Dir das Baby!“ – mit diesen Formaten sorgt der arrogante Fernsehproduzent Rainer für hohe Einschaltquoten bei einem Privatsender. Bis ein Unfall sein Leben ändert. Der Regisseur Hans Weingartner thematisiert in der Mediensatire „Free Rainer- Dein Fernseher lügt“ seine Kritik an der Quotenpolitik der Privatsender.
Rainer ist mit dem Produzieren von stumpfsinnigen TV-Shows erfolgreich, den Fernsehbetrieb hält er aber nur noch mit Kokain aus. Bis die junge Frau Pegah absichtlich in sein Auto rast, um sich für den Tod ihres Großvaters zu rächen, der sich durch eine Fernsehshow das Leben nahm. Nach dem Unfall kommt er zu der Selbsterkenntnis, dass er mit seinen Sendungen zu einer Massenverblödung beitrug. Er fasst zusammen mit Pegah einen Plan: sie wollen die Einschaltquoten durch manipulierte Messgeräte verändern und somit sehr hohe Quoten von anspruchsvollen Programmen auslösen. Neben der Rebellion gegen die Unterhaltungsshows der Privatsender entwickelt sich in dem Film eine Liebesgeschichte zwischen Rainer und Pegah.
Evet, chcę !
2008, reżyseria: Sinan Akkus
W pewnym berlińskim wieżowcu zapowiada się na kilka wesel jednocześnie. I w tym miejscu zaczynają się również kłopoty. Reżyser Sinan Akkus opowiada historie miłosne, które rozgrywają się na wielokulturowym tle, na przykładzie rodzin niemiecko-tureckich.
I tak…
Dirk – Niemiec, chce poślubić swoją turecką sympatię i jednocześnie przyjąć Islam, naturalnie wbrew woli rodziców. Coskun- kurdyjski Sunnita i dziennikarz radiowy pragnie wstąpić w związek małżeński z turecką Alevitą, na co z kolei nie zgadza się radykalny w swej wierze ojciec dziewczyny. Pewien starszy Turek, któremu kończy się karta pobytu w Niemczech, musi jak najszybciej znaleźć żonę, naturalnie najlepiej z niemieckim obywatelstwem. Zakochany turecki gej pragnie tylko ożenić się ze swoim niemieckim ukochanym.
W wielu zabawnych wątkach i epizodach film za pomocą stereotypów i dużej dawki ironii ukazuje na odwieczne problemy w relacjach pomiędzy Turkami i Kurdami, liberałami i konserwatystami, konflikty religijne i w końcu homoseksualizm w wydaniu turecko-niemieckim.
Evet, ich will !
2008, Regie: Sinan Akkus
In einem Berliner Hochhaus stehen gleich mehrere Hochzeiten an und damit beginnen die Probleme: der Regisseur Sinan Akkus erzählt in der Komödie „Evet, ich will!“ von Problemen der Multikulti-Liebe, die im Wohnzimmer von deutsch-türkischen Familien zusammentreffen.
Dirk will seine türkische Freundin heiraten und dafür zum Islam konvertieren, gegen den Willen seiner Eltern. Der türkische Radiomoderator Coskun will unbedingt den Bund fürs Leben mit einer türkischen Alevitin schließen, deren Vater will seine Tochter aber nicht einem kurdischen Sunniten aus gläubiger Familie anvertrauen. Ein älterer Türke befindet sich auf Brautschau, um sich durch Eheschließung eine Aufenthaltsgenehmigung zu sichern und ein schwuler Türke würde am liebsten seinen deutschen Freund zum Mann nehmen.
In verschiedenen Episoden behandelt der Film mit Klischeebedienung und Ironie die Konflikte zwischen Türken und Kurden, zwischen liberalen und traditionell-religiösen Migranten sowie die Schwierigkeiten schwuler Deutsch-Türken.